Dankbaar.....
Door: rieneke moerland
Blijf op de hoogte en volg Rieneke
19 Maart 2005 | Roemenië, Oradea
Lieve allemaal.....
Hoe gaat het daar in Nederland.. is het koude weer daar ook een beetje voorbij? Hier was het van de week heerlijk weer, ongeveer 19 graden, met een heerlijk zonnetje.. maar vandaag 'sneeuwde' het weer. Ja ongelooflijk! Maar als we het weerbericht moeten geloven wordt het vanaf maandag weer warmer. Dan begint de lente dus zou het van de een op de andere dag ook warmer moeten worden;)!
Afgelopen week is best een heftige week geweest. Wat kan er veel gebeuren in een simpele zeven dagen. Misschien wel teveel. Maar gelukkig gaat het nu in allerlei opzichten weer beter. Van de week ben ik bij Aniko geweest. Ik moet eerlijk toegeven dat het behoorlijk emotioneel was. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond. Waar moest ik me op voorbereiden In wat voor situatie zo mijn lieverd terecht gekomen zijn. Wat ik nog voor haar zou kunnen betekenen? En we wisten ook niet precies waar ze woonde. In elk geval niet hoe we er moesten komen.
Maar gelukkig hebben we het gevonden. En net op tijd. Toen we in het dorpje aankwamen spraken we een aantal zigeuners aan. Het bleek dat een van de vrouwen de zus van de moeder van Aniko was. Zij wist ons te vertellen dat Aniko en haar ouders op het punt stonden om met de trein richting Oradea te vertrekken om daar de oma van Aniko op te zoeken. Toen zijn we heel snel, met de zus van de moeder van Aniko, omdat zij ons de weg kon wijzen, naar het station gereden.
Daar ben ik echt de auto uitgesprongen en toen zag ik haar .... haar moeder hield haar vast. Ik rende meteen naar haar toe (omdat ook elk moment de trein kon komen) en vroeg aan haar moeder of ik haar vast mocht houden. Haar moeder zal zich wel afgevraagd hebben wie ik was maar het mocht. En daar stond ik met mijn kleine schat. Maar ik schrok wel. Haar hele houding was zo veranderd. Van een vrolijk open meisje wat veel lachte was het een inzichzelf gekeerd grietje geworden. Ze reageerde amper op mij en dat vond ik wel heel moeilijk om te zien.
De social werkster (waar ik mee mee reed) vertelde dat het wel zeker was dat ze me wel herkende. Maar ja het is ook wel logisch dat ze deze houding had. Haar ouders hebben haar van de een op de andere dag uit het ziekenhuis mee genomen uit haar vertrouwde omgeving. Het zijn dan wel haar ouders maar ze kende ze niet. Nu moest ze helemaal weer wennen aan nieuwe mensen, eten, andere manier van leven etc.
Twas echt een zigeunertje. Vies gezichtje, heel veel kleren over elkaar aan en ze stonk... maar ik was zo blij dat ik haar vast kon houden. Ik stond helemaal te trillen op mijn benen.
Al heel snel kwam de trein er aan en moest ik haar weer aan haar vader geven. Dat vond ik een heel moeilijk moment. Gelukkig leek het wel alsof haar vader echt om haar gaf en daar was ik heel blij mee. Met de moeder hebben we niet kunnen spreken omdat zij alleen maar Hongaars spreekt maar haar vader spreekt ook wel een beetje Roemeens. Hij vertelde ons dat we een andere keer moesten langs komen om haar echt te kunnen zien etc. Ook hier was ik heel blij mee, ook al was het misschien omdat we kleren en een banaan voor haar mee genomen hadden, dit betekent wel dat hij niet vijandig tegenover ons staat en we haar zo toch een beetje in de gaten kunnen houden.
De sociaal werkster heeft tegen de ouders gezegd dat ze haar niet meer terug moeten brengen naar het ziekenhuis. Dat het belangrijk is dat zij, als haar ouders zijnde, voor haar zorgen. Dat het veel beter voor haar is om op te groeien bij haar familie. En dat is natuurlijk ook zo. De beste plek voor Aniko is die bij ouders die vreselijk veel van haar houden en daarom bid ik ook dat ze dat doen!
Ik wil jullie ook echt vragen om voor haar te blijven bidden. Dat ze weer de vrolijke open, lachende Aniko mag worden die ze was en dat ze zich goed mag ontwikkelen en vooral dat haar ouders meer en meer van haar zullen gaan houden!
Daarnaast nog ander nieuws. Klaas en Domien zijn weer terug in Roemenie. Klaas maakt het redelijk goed, lichamelijk heeft hij weinig klachten maar geestelijk is het wel een zware klap geweest. Hij ziet het ongeluk nog steeds telkens voor zich. Daarnaast maakt Domien het ook redelijk goed. Hij is nu ook weer in Roemenie maar heeft wel een pittige operatie achter de rug. Er is een soort veertje in zijn arm gezet en over een bepaalde tijd zal deze er ook weer uitgehaald moeten worden. Voor alle vier is het een zeer heftige ervaring geweest. Willen jullie bidden voor hen, dat ze weer rust mogen ervaren en dat het ongeluk stukje bij beetje naar de achtergrond mag verdwijnen. Allemaal zijn ze heel dankbaar en getuigen ze ook dat God hun zo beschermd heeft. Als je de foto's van de auto ziet (www.hamin-europe.org) dan kun je je haast niet voorstellen dat ze er zo goed van af gekomen zijn. Daar zijn ze God dan ook onwijs dankbaar voor!
Met Claudiu, het jongentje uit Spinus wat in het ziekenhuis lag, gaat het ook weer veel beter. Het heeft te maken gehad met een verkoudheid van binnenuit die een verlamming aan zijn oogspier veroorzaakt zou hebben. Hoe het precies gekomen is is niet bekend maar gelukkig gaat het veel beter met hem. We hopen dat hij maandag weer naar huis mag uit het ziekenhuis zodat hij thuis verder kan herstellen! We zijn hier allemaal erg dankbaar dat het nu duidelijk is wat het is, en dat het verder geen gevolgen voor hem zal hebben. (En ook niet voor de andere kinderen omdat er eerst nog gevreesd werd voor een besmettelijk virus en dan zouden de andere kinderen in Spinus ook gevaar lopen. Gelukkig is dit dus niet zo!)
Verder heb ik een logeetje gehad afgelopen dagen en heb daarom ook niet gewerkt. Omdat er onderbezetting was in Spinus heeft Sebi een drie nachtjes bij mij gelogeerd. Sebi is een jongentje van twee jaar oud en hij, maar ik ook zeker, heeft erg genoten van de drie dagen hier in Oradea..
.. aankomende maandag zal het normale leventje weer een beetje beginnen en ik moet eerlijk toegeven dat ik daar ook wel weer blij om ben. Het zijn heftige dagen geweest en onbewust doet het meer met me dan ik had verwacht. Ben ook zo moe nu. Daarom maar lekker vroeg naar bed en beetje relaxen, voorzover dat lukt;)
Lieve mensen tot snel weer!
Dikke kus Rien
Hoe gaat het daar in Nederland.. is het koude weer daar ook een beetje voorbij? Hier was het van de week heerlijk weer, ongeveer 19 graden, met een heerlijk zonnetje.. maar vandaag 'sneeuwde' het weer. Ja ongelooflijk! Maar als we het weerbericht moeten geloven wordt het vanaf maandag weer warmer. Dan begint de lente dus zou het van de een op de andere dag ook warmer moeten worden;)!
Afgelopen week is best een heftige week geweest. Wat kan er veel gebeuren in een simpele zeven dagen. Misschien wel teveel. Maar gelukkig gaat het nu in allerlei opzichten weer beter. Van de week ben ik bij Aniko geweest. Ik moet eerlijk toegeven dat het behoorlijk emotioneel was. Ik wist totaal niet wat me te wachten stond. Waar moest ik me op voorbereiden In wat voor situatie zo mijn lieverd terecht gekomen zijn. Wat ik nog voor haar zou kunnen betekenen? En we wisten ook niet precies waar ze woonde. In elk geval niet hoe we er moesten komen.
Maar gelukkig hebben we het gevonden. En net op tijd. Toen we in het dorpje aankwamen spraken we een aantal zigeuners aan. Het bleek dat een van de vrouwen de zus van de moeder van Aniko was. Zij wist ons te vertellen dat Aniko en haar ouders op het punt stonden om met de trein richting Oradea te vertrekken om daar de oma van Aniko op te zoeken. Toen zijn we heel snel, met de zus van de moeder van Aniko, omdat zij ons de weg kon wijzen, naar het station gereden.
Daar ben ik echt de auto uitgesprongen en toen zag ik haar .... haar moeder hield haar vast. Ik rende meteen naar haar toe (omdat ook elk moment de trein kon komen) en vroeg aan haar moeder of ik haar vast mocht houden. Haar moeder zal zich wel afgevraagd hebben wie ik was maar het mocht. En daar stond ik met mijn kleine schat. Maar ik schrok wel. Haar hele houding was zo veranderd. Van een vrolijk open meisje wat veel lachte was het een inzichzelf gekeerd grietje geworden. Ze reageerde amper op mij en dat vond ik wel heel moeilijk om te zien.
De social werkster (waar ik mee mee reed) vertelde dat het wel zeker was dat ze me wel herkende. Maar ja het is ook wel logisch dat ze deze houding had. Haar ouders hebben haar van de een op de andere dag uit het ziekenhuis mee genomen uit haar vertrouwde omgeving. Het zijn dan wel haar ouders maar ze kende ze niet. Nu moest ze helemaal weer wennen aan nieuwe mensen, eten, andere manier van leven etc.
Twas echt een zigeunertje. Vies gezichtje, heel veel kleren over elkaar aan en ze stonk... maar ik was zo blij dat ik haar vast kon houden. Ik stond helemaal te trillen op mijn benen.
Al heel snel kwam de trein er aan en moest ik haar weer aan haar vader geven. Dat vond ik een heel moeilijk moment. Gelukkig leek het wel alsof haar vader echt om haar gaf en daar was ik heel blij mee. Met de moeder hebben we niet kunnen spreken omdat zij alleen maar Hongaars spreekt maar haar vader spreekt ook wel een beetje Roemeens. Hij vertelde ons dat we een andere keer moesten langs komen om haar echt te kunnen zien etc. Ook hier was ik heel blij mee, ook al was het misschien omdat we kleren en een banaan voor haar mee genomen hadden, dit betekent wel dat hij niet vijandig tegenover ons staat en we haar zo toch een beetje in de gaten kunnen houden.
De sociaal werkster heeft tegen de ouders gezegd dat ze haar niet meer terug moeten brengen naar het ziekenhuis. Dat het belangrijk is dat zij, als haar ouders zijnde, voor haar zorgen. Dat het veel beter voor haar is om op te groeien bij haar familie. En dat is natuurlijk ook zo. De beste plek voor Aniko is die bij ouders die vreselijk veel van haar houden en daarom bid ik ook dat ze dat doen!
Ik wil jullie ook echt vragen om voor haar te blijven bidden. Dat ze weer de vrolijke open, lachende Aniko mag worden die ze was en dat ze zich goed mag ontwikkelen en vooral dat haar ouders meer en meer van haar zullen gaan houden!
Daarnaast nog ander nieuws. Klaas en Domien zijn weer terug in Roemenie. Klaas maakt het redelijk goed, lichamelijk heeft hij weinig klachten maar geestelijk is het wel een zware klap geweest. Hij ziet het ongeluk nog steeds telkens voor zich. Daarnaast maakt Domien het ook redelijk goed. Hij is nu ook weer in Roemenie maar heeft wel een pittige operatie achter de rug. Er is een soort veertje in zijn arm gezet en over een bepaalde tijd zal deze er ook weer uitgehaald moeten worden. Voor alle vier is het een zeer heftige ervaring geweest. Willen jullie bidden voor hen, dat ze weer rust mogen ervaren en dat het ongeluk stukje bij beetje naar de achtergrond mag verdwijnen. Allemaal zijn ze heel dankbaar en getuigen ze ook dat God hun zo beschermd heeft. Als je de foto's van de auto ziet (www.hamin-europe.org) dan kun je je haast niet voorstellen dat ze er zo goed van af gekomen zijn. Daar zijn ze God dan ook onwijs dankbaar voor!
Met Claudiu, het jongentje uit Spinus wat in het ziekenhuis lag, gaat het ook weer veel beter. Het heeft te maken gehad met een verkoudheid van binnenuit die een verlamming aan zijn oogspier veroorzaakt zou hebben. Hoe het precies gekomen is is niet bekend maar gelukkig gaat het veel beter met hem. We hopen dat hij maandag weer naar huis mag uit het ziekenhuis zodat hij thuis verder kan herstellen! We zijn hier allemaal erg dankbaar dat het nu duidelijk is wat het is, en dat het verder geen gevolgen voor hem zal hebben. (En ook niet voor de andere kinderen omdat er eerst nog gevreesd werd voor een besmettelijk virus en dan zouden de andere kinderen in Spinus ook gevaar lopen. Gelukkig is dit dus niet zo!)
Verder heb ik een logeetje gehad afgelopen dagen en heb daarom ook niet gewerkt. Omdat er onderbezetting was in Spinus heeft Sebi een drie nachtjes bij mij gelogeerd. Sebi is een jongentje van twee jaar oud en hij, maar ik ook zeker, heeft erg genoten van de drie dagen hier in Oradea..
.. aankomende maandag zal het normale leventje weer een beetje beginnen en ik moet eerlijk toegeven dat ik daar ook wel weer blij om ben. Het zijn heftige dagen geweest en onbewust doet het meer met me dan ik had verwacht. Ben ook zo moe nu. Daarom maar lekker vroeg naar bed en beetje relaxen, voorzover dat lukt;)
Lieve mensen tot snel weer!
Dikke kus Rien
-
19 Maart 2005 - 15:12
Samira:
Lieve Rien,
Wat heftig weer allemaal! Het lijkt me moeilijk om een kindje als Aniko los te laten. Wel goed dat er een maatschappelijk werkster is om je op te vangen. Maar nu dus weer een rustigere periode voor de boeg; ook wel weer fijn.
Je hebt de groetjes van groep 7, je oude klasje.
Hou je taai meis! Liefs,
Sam -
19 Maart 2005 - 20:29
Leow:
Heey zus!
Ik had de verhalen natuurlijk al beetje gehoord, voor ik dit verhaal van je gelezen had, maar toch is het weer heftig om te lezen hoor....
Gelukkig heb je leuke dagen gehad met Sebi...haha lijkt me ook niet zow moeilijk met zo een topjochie!;)
Ik (en ik weet bijna zeker, ook de rest van de familie) zal zeker voor jou, aniko, kids in Spinus bidden en danken!!
Dikke knuffel en spreek je snel, groetjes daar!!
kuzz kuzz leow -
19 Maart 2005 - 21:17
Marjan:
Lieve Rien,
K`ben er stil van. Heftige week idd. Veel sterkte met alles en we denken aan jou, aan Klaas, Domien,Claudiu,Sebi en alle andere kinderen daar en natuurlijk aan Aniko.Dikke knuffel van Mart, Marjan en de rest uit Huizen -
20 Maart 2005 - 13:31
Thijs & Jantine:
Hoi lieve Rien!!
Wát een verhaal hey. Leuk om te lezen wat je allemaal meemaakt en dat je ons zo op de hoogte kunt houden. In ieder geval weer veel om voor te bidden!! Rien, heel veel succes en sterkte daar met alles! Wel gaaf dat jullie nog eens langs mochten komen bij Anniko! We zijn erg benieuwd hoe het verder gaat! Geniet lekker van de rust die nu misschien komt!
Liefs van Thijs & Jantine -
22 Maart 2005 - 08:51
Marieke Lammers Uit Ede:
Lieve Rieneke,Wat fijn dat je Aniko nog even hebt kunnen zien,wat een dubbele gevoelens gaan er dan door je heen he!Meis,ik ben echt zoveel in gedachten bij je!Sterkte en kracht gewenst bij alles wat je meemaakt!Liefs van Marieke Lammers -
27 Maart 2005 - 11:17
Natasja:
He Rien, ik hoop dat je mijn mailtje van een paar dagen terug hebt ontvangen. Ik wens je bij deze ook eeen hele goede Pasen toe. Geniet ervan!!
Liefs Natasja -
28 Maart 2005 - 11:17
Maaik:
Hey Rien!!
Hoe is het met je ? Wordt het al wat beter weer? Bij ons schommelt het was, maar het zonnetje komt steeds meer door !
Jur en ik zijn een site aan het maken voor onze reis:jurenmaaik.waarbenjij.nu. Hij is nog helemaal niet klaar hoor, maar wel grappig dat we dezelfde soort site hebben !
Liefs Maaik -
29 Maart 2005 - 17:54
Esther:
hee Rien,
ik hoorde gisteren een nummer, waarbij ik meteen aan jou moest denken!=):
'De Here zegent jou, en Hij beschermt jou,Hij schijnt Zijn licht over jouw leven. Hij zal genadig zijn,en heel dicht bij je zijn, Hij zal Zijn vrede aan jou geven' !
Dat wilde ik alleen even kwijt!;) =) Heel veel sterkte daar!!
veel liefs en dikke kus, je nichie!:) -
01 April 2005 - 04:45
Hoi Rieneke:
Vanuit Koog aan de Zaan sterkte in alles daar nog de komende tijd.
Hier moeten we vandaag op onze hoede zijn! hahahaha 1april grappen snap je?
Kennen ze dat daar ook?
Zal wel niet.
Nou je werk wat je daar doet is in elk geval geen grap maar bloed serieus.
Klasse toch!!!!!!!!!!!!!!!
De groeten van ons allemaal.
Papa mama en de meiden! en jongens!!!!!!!!!!!!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
