Mijn laatste dag . . .

En dan nu mijn laatste berichtje vanuit Roemenie.. het voelt echt heel raar om weg te gaan. Ik besef dan ook nog niet helemaal dat het vandaag echt mijn laatste dag hier is. Maar ik geef eerlijk toe dat ik er ook wel naar uit zie jullie allemaal weer te zien!

Gister was een hele mooie, emotionele vermoeiende maar ook gezellige dag!

Eerst gisterochtend de begrafenis van Alex. In eerste instantie kon de begrafenis niet door gaan. De social worker had het bewijs van overlijden moeten mee geven aan mij , of zelf moeten komen om het te geven aan de spreker. Zonder deze papieren mag hij officieel geen begrafenis leiden. Na was telefoontjes was dit probleem gelukkig opgelost ... denk je alles gehad te hebben. Ik had nog twee keer aan de social worker gevraagd of ze zeker wist dat alles nu in orde was, maar ja!
Het was heel vreemd om op deze manier een begrafenis mee te maken en dan ook nog van zo een klein manneke. We waren met tien mensen. Allemaal personen die van hem gehouden hebben en voor hem hebben gezorgd, ieder op zijn eigen manier! Het was heel verdrietig om te zien dat er geen familie van Alex aanwezig was.. maar de spreker zei dat wij nu als de familie van Alex waren door alles wat we voor hem gedaan hadden.
We hadden witte bloemen mee genomen om op zijn grafje te leggen en het was heel goed om op deze manier echt afscheid van hem te nemen. Ik weet niet zo goed hoe ik moet omschrijven hoe het was of hoe het voelde maar ik hoop dat ik het op deze manier een beetje heb kunnen overbrengen.

Vervolgens ben ik 's middags naar Aniko geweest. Wat is het ook een heerlijk grietje. Ze is zo aan het veranderen.. ze wordt langer, haar haar groeit (ze heeft echt mooie krulletjes) en ze is echt gek op haar moeder.
Toen wij aankwamen werd ze snel wakker gemaakt door haar moeder wat er voor zorgde dat ze het eerste half uur heel zielig en half slapend heeft zitten huilen. Ik had bananen meegenomen, melk, snoepjes voor de grotere kinderen, kleren voor Aniko en haar zusjes en springtouwen. Daarnaast had ik een fotoboek gemaakt met allemaal foto's van Aniko in het ziekenhuis. Haar ouders leken hier wel heel blij mee te zijn.
De kinderen vonden het ook allemaal geweldig. Ze genoten van de aandacht, foto's die gemaakt werden en natuurlijk van de snoepjes die werden uitgedeeld!
Toen we binnenkwamen zei een van de mensen; Rieneke kijk eens wat er aan de muur hangt... vorige keer dat ik daar was had ik een foto gegeven van Aniko en mij. Deze hing nu op een hout plankje aan de muur. Voor mij was dit heel goed om te zien omdat dit aangeeft dat ze de spullen die we geven wel bewaren, het fotoboek dus hopelijk ook!

Vlak voordat we weggingen werd Aniko echt wakker en veranderde het huilen in lachen... zo mooi om te zien! Ik heb haar niet veel vast gehouden omdat ze het wel heel eng vond in het begin , al die mensen en ze was natuurlijk net wakker! Maar toen ik weg ging begon ze naar me te lachen. Ik zwaaide naar haar en riep; tai tai (dat zeiden we in het ziekenhuis altijd en dat kon zei toen ook zeggen). Toen keek ze me aan alsof ze me herkende... een heel tof afscheid dus.
Haar vader zei tegen mij dat ik altijd welkom was en dus zeker langs moest komen als ik weer terug in Roemenie zou zijn.

Gisteravond zijn we uiteten geweest met mijn huisgenootjes omdat ik morgen weg ga.. daarna nog wat wezen drinken en uiteindelijk, weer, te laat naar bed! Maar het was wel erg gezellig!

Vandaag afscheid nemen in het ziekenhuis en in Leagen... verder nog gedag zeggen tegen een aantal mensen en vanacht om twee uur vertrekt mijn taxi hier voor de deur richting boedapest.
Morgen om ongeveer half tien zal ik aankomen op schiphol. Als je zin hebt om me op te komen halen ben je natuurlijk van harte welkom;) !

Vanaf morgen zal ik ook mijn oude, nederlandse, nummer weer terug nemen dus dan weten jullie dat ook vast!

Lieve mensen tot heel snel, ik ga nog even genieten van mijn laatste dag hier!

Dikke kus

Rien