Over de helft.....

Het is niet te geloven maar ik zit al weer over de helft. Nog maar zeven weekjes en dan kom ik al weer naar Nederland. Het gaat echt heel snel. Ik zit hier nu al weer ruim twee maanden!

Maar ik ben benieuwd ... hoe gaat het in Nederland? Zijn er nog spannende dingen gebeurd die ik gemist heb? Opzich krijgen we wel veel mee via www.nu.nl maar ja je weet natuurlijk nooit...;)
Hier gaat het wel goed, ben op het moment alleen snipverkouden aan het worden, last van mijn keel enzo maar ja dat hoort er bij. Het weer is hier ook zo raar.. de ene dag warm en de volgende dag weer stuk minder warm waardoor je snel te koud gekleed gaat (aangezien ik niet meer kan wachten op de zomer en dus mijn zomer kleren al uit de kast trek;) )
En dan met de kinderen in het ziekenhuis. Zij waren pas ook allemaal ziek, verkouden etc dus dan is het niet zo gek dat je zelf ook iets oploopt!

Verder gaat het hier goed. We zijn druk bezig met het in orde maken van de speelkamer. De vloer is uitgezocht.. de kleuren zijn bekend, en op het moment worden er houtenboxen gemaakt (in oranje, geel en rood) die rondom in de kamer komen te staan. De kinderen kunnen hier dan langs leren lopen, we kunnen er op zitten en we kunnen er spullen in opruimen.
Ook in het kindertehuis gebeurt het een en ander. Gisteren heb ik te horen gekregen dat de mensen die de kleine huisjes hebben gefinancieerd zelf ook mensen hier heen sturen om mee te werken, vrijwilligers! Deze mensen komen mee helpen in de huisjes, ze gaan ons workshops geven over hoe om te gaan met bepaalde handicaps of tiks van de kinderen etc.. een hele goede vooruitgang dus. Daarnaast hebben ze aangegeven dat ze onze mensen graag als supervisors willen, dus niet de mensen van het kindertehuis zelf, omdat ze vinden dat wij zulk goed werk verrichten! Dat is wel een gaaf comliment!

Maar ook gebeuren er hier nog moeilijke dingen. Van de week is er weer een jongetje binnen gebracht vanuit Leagen, het kindertehuis. Vreselijk!
Hij is vier jaar oud maar het enige waar je dat aan kan zien is zijn hoofdje. Zijn gebid is helemaal weggerot, armen en been totaal vergroeid omdat hij altijd in dezelfde houding gelegen heeft, zo stijf als een plank (letterlijk) en zo ongelukkig. Elke keer als je hem aanraakt begint hij te huilen omdat hij dat niet gewend is. Daarnaast heeft hij epilepsy en veel kleine aanvallen per dag (per uur eigenlijk). Zo triest om te zien. Gelukkig mogen we ook hem vitaminen en serials gaan geven, we hopen dat hij hier door iets kan aansterken. Want hij is ook zo vreselijk dun. Nu is het een kwestie van uitvinden wat hij prettig vind en hem liefde en aandacht geven. En vooral voor hem bidden! Een van mijn collega's zei tegen mij: "Maar Rieneke je weet toch dat ze de kinderen in Leagen zo behandelen". Ja dat weet ik maar toch elke keer als ik het zie vind ik het weer moeilijk en raakt het me zo!

Daarnaast ging het met A steeds beter. Maar nu heeft hij gisteren problemen gehad met ademhalen en daardoor mogen wij hem geen banaan of serials meer geven terwijl hij dat zo onwijs nodig heeft. Volgens een van het verplegend personeel was hij op acht altijd wel gezond maar nu hij op negen is en wij hem speciale voeding geven gaat het in eens slecht met hem. Ik werd zo boos toen ik dat hoorde...slecht met hem? Hij was er zo vreselijk slecht aan toe toen hij op negen kwam dat we echt gevreesd hebben voor zijn leventje.. en moet je hem nu zien, een lachend ventje wat steeds meer oog krijgt voor zijn omgeving. Op dit soort momenten kan ik me zeer gefrustreerd voelen!

Verder zijn er ook weer vijf kinderen opgehaald uit het ziekenhuis door de ouders. Het wordt weer warmer weer dus de ouders kunnen weer voor de kinderen 'zorgen'. Natuurlijk is bij de ouders de beste plek voor de kinderen, mits ze voor de kinderen kunnen zorgen en van ze houden. Daar bidden we dan ook hard voor en willen we ook jullie gebed voor vragen.

Gelukkig zijn er ook hele leuke momenten. Van de week ben ik voor het eerst met een van de kinderen naar buiten geweest. Het jongentje (staat ook met mij op de foto en onder andere ook een badfoto) is ruim een jaar en was helemaal onder de indruk. Hij keek constant verdwaasd om zich heen, vond de glijbaan in het begin eng maar later stiekem toch ook wel leuk en wist niet waar hij kijken moets. Ook niet zo gek als je je bedenkt dat hij al zeker 6 maanden niet buiten geweest is!

Ook zijn de ouders van Michele en Tirza hier geweest. Eerst zouden ze naar hotel Parc gaan om daar te logeren mar door een probleem met de boeking zijn ze hier gekomen. Wel wat vol maar erg gezellig. Anders zou ik de hele week alleen zijn en dat is ook niet echt een pretje..

Deze week hoop ik ook nog naar Aniko te gaan. Het is nog niet zeker want het hangt af van de gene met wie ik naar haar toe moet maar ik hoop dat het nog gaat lukken. Als het gelukt is horen jullie zeker de verhalen!

En dan nog iets.... Ik heb een beslissing genomen. En dat is dat ik in mei naar huis kom en dan voorlopig ook thuis blijf. Ik weet wat ik in september ga doen. Helaas kan ik er nog even niets over zeggen maar ik hoop jullie aan het einde van de week of begin volgende week hierover te informeren! Ik ben er in elk geval heel blij mee, en dankbaar voor!

Lieve mensen nog zeven weken en dan zie ik jullie allemaal weer, moet eerlijk toegeven dat ik daar wel zin in heb. Maar... ik ga eerst nog genieten van mijn aller laatste weekjes hier!

Willen jullie blijven bidden voor de kinderen hier en voor het verplegend personeel dat zij liefde voor de kinderen en hun werk mogen krijgen!

Heel veel liefs en een dikkek kus

Rien