Ce faici.....????

Goedenavond allemaal........

Hoe gaat het daar in Nederland, via het internet, en enkele andere bronnen,heb ik vernomen dat het op het moment in Nederland behoorlijk koud is en dat er ook aardig wat sneeuw ligt! Wordt het dan toch nog eindelijk winter in Nederland......:p

Hier is het ook erg koud hoor! Wel met een lekker zonntje erbij maar het blijft rond het vriespunt bungelen. 's Nachts is het ook nog behoorlijk aan het vriezen maar we genieten zeker al van het zonnetje. Alles wordt dan toch altijd iets vrolijker en gezelliger....

Ik heb jullie weer een heleboel dingen te vertellen over het ziekenhuis. Ik hoop dat jullie het nog steeds interessant vinden maar als ik de reacties bekijk is dat volgens mij ook wel zo... ;)

Vorige keer dat ik over het ziekenhuis schreef heb ik verteld over A. Het jongentje wat er zo slecht aan toe was en zo vreselijk klein en mager was. Nu gaat het gelukkig wat beter met hem. En we zijn heeeel blij want het bericht kwam van de week dat hij 200 gram is aangekomen. 200 Gram zul je denken, dat is ook niets, maar voor dit manneke is het heel erg veel. Je kunt dan ook al aan zijn gezichtje zien dat hij iets meer vet aan het kweken is. Hij krijgt wat bollere wangetjes en zijn haar begint nu ook iets te groeien. De vitaminen, het groente en het fruit gaan echt zijn werk doen. En daar zijn wij hier zo dankbaar voor. Ik wil jullie ook allemaal bedanken voor jullie gebed. Hier merk ik steeds weer hoe belangrijk het is al er mensen zijn die voor deze kinderen bidden...

Verder ligt er ook een meisje uit Leagen, het kindertehuis, in het ziekenhuis. Dit meisje, L, is 10 maanden en weegt ongeveer 3 kilo. Ze is echt onwijs klein en heeft een heel erge achterstand. Dit is ook een meisje wat echt met de handicap geboren is en wat dus niet ontstaan is door de manier waarop zijn 'opgevoed', of juist niet opgevoed, wordt.
In Leagen ging het al niet goed met haar, ze kon moeilijk eten binnen houden en het enige wat ze deed was slapen, eten en huilen. Zo een triest gezicht. En nu ligt ze dus in het ziekenhuis. Ik weet niet precies wat er mis was met haar maar het had zeer waarschijnlijk te maken met haar slechte weerstand. Hoe kun je ook een weerstand opbouwen als je zo klein bent en ook maar niet groeit. Maar voor haar is het wel beter in het ziekenhuis te zijn dan in Leagen. Hier krijgt ze veel meer voeding en ook meer aandacht en liefde. Niet van het verplegend personeel maar wel van de foundations die op afdeling negen aan het werk zijn. Ze ligt naast de kamer waar ik werkzaam ben dus ik moet eerlijk bekennen dat ik veel bij haar te vinden ben. Elke keer als ik haar in mijn armen heb dan moet ik denken aan een meisje wat ik heel goed ken en wat net zo oud is als haar. En dan komt zo duidelijk haar achterstand naar voren en ook hoe triest het is dat zij daar ligt en niet de verzorging en liefde krijgt die ze zo vreselijk nodig heeft. Natuurlijk doen wij onwijs ons best.. we bidden voor haar, geven haar extra voeding, serials in haar melk, en vooral veel aandacht en liefde... maar niets kan op tegen een huis met een papa en mama die van je houden! Ik wil jullie dan ook vragen of jullie ook voor haar willen bidden... Misschien denken jullie nu wel, ja maar mijn lijstje is al zo lang... maar ze heeft het zo nodig. En zo als ik al eerder zei mogen we hier zo ervaren hoe belangrijk het gebed is. En dan vooral ook het persoonlijk gebed voor deze kinderen.

Een van de kinderen is deze avond ook vertrokken naar Frankrijk. Daar zal ze geopereerd worden aan een hazenlip en openverhemelte. Er is een non die haar daar mee naar toe neemt en volgens mij wordt de operatie betaald door een of andere foundation. Volgens het meisje wat op de kamer van haar werkzaam is, gaat ze na de operatie weer terug naar haar ouders. Maar ik ben daar niet zeker van. Het meisje is al vier jaar oud en zolang ik daar nu werkzaam ben is er nog nooit iemand voor haar geweest behalve deze non die haar nu meeneemt. Hals over kop hebben we vanmiddag nog luiers en kleertjes en wat verzorgingsproducten voor haar gekocht die de non mee kan nemen voor haar! (Lieve sponsors bedankt allemaal namens L!!!)

Verder is Rien gisteren naar de rontgen geweest met Aniko. Er moest een foto gemaakt worden van haar rug op aanraden van de fysiotherapeut. Hij wilde weten of er iets met haar rug aan de hand was en of daar eventueel iets aan gedaan moest worden (lekker vlot he? Ze ligt nog maar ruim een jaar in het ziekenhuis.....) En ik mocht met haar mee... wat een oude zooi zeg. Het was er koud en allemaal oude spullen, maar ja het belangrijkste is dat het werkt (maar wat een verschil met Nederland, waar alles schoon, steriel, wit en supernieuw is!). Gelukkig heb ik vandaag te horen gekregen, van de fysiotherapeut dat met haar rug alles in orde is. Ik was zo blij toen ik dit hoorde. Dit betekent namelijk dat het zeker is dat ze zal leren lopen en lichamelijk ook, als is het zwak, wel gezond is. Ze heeft alleen hele zwakke spieren maar door middel van oefeningen kunnen we er met elkaar voor zorgen dat ze sterker en sterker wordt. Ja ja ik ben al twee keer met haar en Z, een ander meisje van afdeling acht, naar de fysio geweest. Omdat hij het zo vreselijk druk heeft gaan wij met de kinderen mee zodat wij de oefeningen die hij met de kinderen doet kunnen overnemen en hij weer andere kinderen kan helpen. Af en toe komt hij de kinderen dan checken om te kijken of ze vooruit gaan en of we misschien de behandeling moeten aanpassen. Reuze interessant om eens te zien hoe zo een fysio hier te werk gaat maar vooral gaaf omdat we nu weer iets extra's voor deze kinderen kunnen betekenen. Vanmiddag zijn we begonnen met de oefeningen, en daar waar de kinderen bij de fysio huilde, hadden ze bij ons de grootste pret, gelukkig!

Ik ben zo blij dat ik steeds meer dingen ga ontdekken die we voor de kinderen hier kunnen betekenen. Natuurlijk ben ik ook zeer regelmatig super gefrustreerd omdat ze je dan weer eens niet begrijpen, je goede bedoelingen helemaal verkeerd opvatten, ze vreselijk schijnheilig doen tegen de kinderen, hulp niet willen aannemen etc etc. Maar vooral ben ik blij dat ik er voor deze kinderen kan zijn (mede namens mijn sponsors want ik merk dat ik wel hard door mijn eigen geld heen ga). Tis zo super om die lachende gezichtjes vol herkenning te zien als je bij ze komt... dan weet ik weer helemaal waar ik het voor doe (voor het geval dat soms niet helemaal duidelijk is).

Ik vind het wel heel moeilijk hoor. De datum waarop ik voor mezelf besloten wil hebben wat ik na mei ga doen komt steeds dichterbij en ik weet het nog steeds niet. Ik weet niet wat ik moet doen, en weet vooral niet wat de bedoeling is. Wat God's plan is. Ik heb vreselijk veel geleerd van de afgelopen maanden. Een van deze dingen is b.v. dat ik heel goed van huis kan zijn. Natuurlijk heb ik wel eens mijn momenten van "het even thuis willen zijn" maar heimwee ken ik gelukkig niet. Daarnaast merk ik dat ik mezelf heel goed kan redden in een vreemd land met een vreemde taal en vreemde mensen, dat ik het werk met kinderen geweldig vind en dat ik zeker veel uitdaging nodig heb in mijn werk. Maar ja wat dat allemaal gaat brengen voor de toekomst... ik weet het niet! Willen jullie alstjeblieft voor mij bidden dat het duidelijk mag worden wat ik na mei moet gaan doen. Dat het zo mag zijn dat ik niet doe wat ik zelf graag wil of zelf denk dat belangrijk is maar dat duidelijk mag worden welk plekje op deze aardbol God voor mij in petto heeft. En dat kan natuurlijk ook gewoon in Nederland zijn.......

Lieve mensen ik wil jullie allemaal bedanken voor jullie lieve reacties, kaartjes, het weten dat er (biddende)vrienden, familie en kennissen achter mij staan! Dank jullie wel allemaal. Blijf vooral reacties plaatsen want ik geniet altijd erg van het lezen van deze korte bemoedigende, gekke, vrolijke en lieve berichtjes!

Binnenkort zal ik weer eens nieuwe foto's plaatsen maar op het moment ligt internet er in het appartement af dus kan het niet, helaas! Zodra het wel weer kan merken jullie het wel!;)

Hele dikke kus,

Rien

Unde buufjes... la no problem? nu? ce? cum nu? Ciao ciao... willen jullie theeeeeee?